Bataviaplantsoen

Gerda (84) woont al 55 jaar in Trichterveld, waarvan zes jaar in haar huidige woning. Eerst woonde ze met haar man en dochter aan de overkant. Haar dochter was drie toen ze aan het plantsoen kwamen wonen. Gerda had de mooiste tuin van heel Trichterveld. Mensen kwamen haar tuin bewonderen en ze was een vraagbaak voor buren en zelfs onbekenden voor zover het de inrichting van tuinen betreft.

Dat is helaas allemaal verleden tijd. Haar man is zeven jaar geleden overleden en het jaar daarop werd Gerda geherhuisvest aan de overkant van het Bataviaplantsoen. Bovendien kreeg ze twee nieuwe heupen en heeft ze een slechte rug waardoor werken in de tuin niet langer mogelijk is. Ze heeft zelfs in huis de rollator nodig. Gelukkig bevindt de slaapkamer zich in haar huidige woning op de begane grond want ze kan niet meer de trap op.

Gerda wilde per se in Trichterveld blijven, want het is er prachtig wonen. Omdat ze haast niet meer buiten de deur komt, zijn haar contacten in de buurt zeer beperkt. Ze heeft nog contact met drie buren, die ook een sleutel van haar huis hebben voor het geval dat. Ze is al jarenlang aangesloten op het alarmsysteem dat ze in al die tijd slechts één keer nodig heeft gehad. Die keer toen ze in de tuin was gevallen met haar alarmketting om en ze niet meer overeind kon komen, werd ze uiteindelijk – na een oproep van de buren – door haar kleinzoon gered.

De woningen zijn sterk verbeterd, maar de gezelligheid in de buurt is weg en het sociale contact zoals dat vroeger bestond, komt niet meer terug. Net als Marlies en Jo voelt ze zich vaak een vreemde in haar eigen buurt. Er wonen nog vier ‘oorspronkelijke’ bewoners op het plantsoen, de rest is allemaal nieuw. Gerda had twee en een half jaar lang een mantelzorgster die wekelijks met haar ging wandelen, maar door corona is dat nu van de baan en wie weet wanneer ze weer van de mantelzorg gebruik kan maken.

De sociale samenhang in Trichterveld moet nog tot stand worden gebracht. Een goed teken in dit verband is dat in coronatijd, behalve haar kinderen, ook de buren voor haar koken. Maar of Gerda nog getuige zal zijn van een sociaal geïntegreerde buurt, dat betwijfelt ze.