Tijdens de laatste jaren woonden er alleen mensen met een tijdelijk huurcontract op de Heimoweg. Twintig gezinnen of alleenstaanden uitsluitend bestaande uit
studenten of werkende jongeren op één na, Bert van de actiegroep ‘De Blauwe Sloper’. Zoals te verwachten viel is die actiegroep NIET in actie gekomen toen het erop aankwam. lk ben er niet in geslaagd met iemand van de studenten of de werkende jongeren een afspraak voor een interview te maken. Te weinig binding met de buurt en allemaal druk, druk, druk. De meeste waren al vertrokken voordat ik het in de gaten had.
Jammer. Er was een graffiti echtpaar net om de hoek, die hun kunst tot uiting brachten op de achterbouw waarvan ik ook mee kon genieten. En een mooie Sardijnse jongen, die vanwege de liefde in Maastricht was beland. Helaas had zijn geliefde vergeten hem te vertellen dat ze hier al een ander had. Hij werkt als assistent kok in een pizzeria in Roermond. Hij is verhuisd naar een ander pand van Maximus in Maastricht.
Ik heb Bert nog wel geïnterviewd maar die wilde niet – om hem moverende redenen – dat ik ons gesprek in dit boek zou opnemen. Hij is door Servatius aan een ander pand geholpen aan de andere kant van de Ruttensingel, dat binnen twee jaar ook weer op de nominatie staat om afgebroken te worden. Gelukkig is hij zo wijs geweest om zich eindelijk in te schrijven bij het woningbureau. Het Buurtnetwerk heeft samen met het opbouwwerk nog een afscheid georganiseerd van de Heimoweg waar ook de vroegere bewoners hun verhaal over werken en leven kwijt konden. Dat was een groot succes.
De Heimoweg is nu weg. We hadden nog gehoopt dat er een Benny Neymanpad zou ontstaan, maar helaas, Benny hechtte er volgens zijn erfgenaam niet aan om op deze manier herdacht te worden.
