Aangelokt door de tekst ‘wij zijn tegen de corona noodwet’ op hun voordeur, belde ik aan. En ja, natuurlijk mocht ik Marlies en haar man interviewen. En daar zitten we dan, Jo (70), zijn vrouw (68), de hond en ik. Overal groen om ons heen en hun camper in de achtertuin. Sinds Jo met pensioen is trekken ze er vaak en veel op uit. Altijd richting Portugal maar steeds weer via andere wegen, zijweggetjes, plaatsen en dorpen waar gestopt wordt, want tijd is er in overvloed.
Ze wonen al veertig jaar met veel plezier in de Madoerastraat. Trichterveld was vroeger een dorp binnen de stad. Er was sprake van sociale controle. Buren kenden elkaar en als er iemand lang niet buiten was geweest, dan ging men na of die persoon soms ziek was, behoefte had aan een pannetje soep en werden er boodschappen voor hem of haar gedaan. Ook werden gezamenlijk pleinfeesten georganiseerd. Er woonden meer bijzondere mensen in de buurt die in waren voor een lolletje. Bijvoorbeeld: hun zoon van 14 jaar bezorgde destijds de Trompetter om iets bij te verdienen en een gitaar te kunnen aanschaffen. Zijn ouders en ook zijn opa hielpen hem soms daarbij. Zijn opa duwde de Trompetter bij een buurvrouw in de bus en riep: ‘lech höb ‘m drin geduid’. ‘Meh jong iech veul niks’, riep ze terug.
Als kinderen bij de buurman pruimen probeerden te pikken, dan deed Jo telkens als ze bij de boom in de buurt kwamen, vanuit zijn huis een scherp licht aan. Ze vluchtten dan weg en probeerden het nog een keer, met hetzelfde gevolg.
Die tijd is voorbij. Jo en zijn vrouw voelen zich nu vreemden in hun eigen buurt. Er is nog wel geregeld contact met de buren die net als zij al jarenlang in Trichterveld wonen – de pin hawers – maar velen zijn verhuisd, ook buiten de buurt.
Sinds de verbouwing en de verkoop van wat eerst voornamelijk sociale huurwoningen waren, is de samenstelling van de bewoners ingrijpend veranderd. Meer jonge mensen die allebei werken met kinderen. Die hebben echt geen tijd om bij te dragen aan de sociale samenhang in Trichterveld. Dat zal in de loop der tijd wel veranderen, maar nu is men nog niet aan elkaar gewend.
Jo en Marlies wonen gehuurd in een zogenaamde proef-bungalow. Op hun leeftijd gaan ze niet meer kopen. Als zij verhuizen – wat ze absoluut niet van plan zijn – wordt hun bungalow ook in de verkoop gedaan. Het is een oud huisje waar het voor muizen ook goed toeven is. Marlies vangt er af en toe een en zet die dan in de buurt weer uit als prooi voor eksters. Er komen parkeerproblemen voor in Trichterveld, maar daar hebben zij geen last van. Genoeg plek vóór hun woning en in de tuin om auto en camper te stallen. Marlies heeft vroeger als vrijwilligster met kinderen knutselwerk gedaan in het buurtcentrum.
Ze hebben het druk met reizen en het ontvangen van veel bezoek, zodat er voor vrijwilligerswerk geen tijd meer over is. Mag ook wel op hun leeftijd.
