José en ik kennen elkaar al vele jaren. We zijn beiden schrijfster, komen beiden uit het vormingswerk, werkten als cursusleidster. José nog steeds: af en toe geeft ze een schrijfcursus bij de Zusters Onder de Bogen in Maastricht over het schrijven van je eigen levensverhaal. Jaarlijks lunchen we samen om bij te praten over ons werk en het leven. En nu woont ze, samen met haar man Kees, al een jaar in Trichterveld.
Hoe ze daar terecht gekomen zijn, is een verhaal op zich. José (64) en Kees (76) zijn al 40 jaar bevriend met Rob en Bea. Ze gingen ook vaker samen op vakantie. Lang geleden besloten ze later bij elkaar te gaan wonen en samen oud te worden. Het plan kwam en ging en kwam en ging. Totdat Rob en Bea hun oog lieten vallen op een nieuw en nog te bouwen huis in Trichterveld. Ai, hoe moest dat nu met hun gezamenlijke droom? José en Kees woonden naar alle tevredenheid in een appartement in de binnenstad van Maastricht. Ze hadden net hun badkamer verbouwd met de gedachte in dat huis oud te worden en hadden ook niet voldoende geld – dachten ze – om zelf een woning te kopen. Totdat hun vrienden bij de makelaar zaten om te tekenen voor hun nieuwe woning. Daar hoorden ze dat het buurhuis, dat eigenlijk al ‘verkocht’ was, weer beschikbaar was gekomen, omdat de mensen die een optie op dat huis hadden, afzagen van de koop. In de tuin van dat huis staat namelijk een enorme lindeboom en het huis mocht slechts verkocht worden inclusief die boom. De mensen die een optie op het huis hadden, zagen op tegen de zorg voor en de verplichtingen rondom de boom. Rob en Bea lieten de makelaar weten dat zij wel mensen kenden die wellicht geïnteresseerd waren. José en Kees benaderden de bank: in drie dagen tijd was alles rond. Het appartement in de binnenstad werd te koop gezet, de bank gaf toestemming – al kregen ze ook te horen dat het allemaal maar net lukte en dat ze het de eerste jaren zwaar zouden hebben – en de koop was een feit. Zo geschiedde en al wonen ze dan niet in hetzelfde huis, toch worden ze samen als buren oud. Uitstekend alternatief. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.
‘Het is hier fantastisch wonen’, zegt José. ‘Hoewel ik echt afscheid heb moeten nemen van ons oude appartement na al die jaren, heb ik geen dag spijt gehad van onze besluit dit huis te kopen. Het is wel sappelen, want we hebben samen geen groot inkomen. Door corona is mijn werk bijna geheel stilgevallen. Er zijn nog heel wat dingen die moeten gebeuren in en om het huis: zo hebben we nog lang niet overal gordijnen of raambedekking. Gelukkig krijg ik over twee jaar AOW en dan wordt het wat makkelijker. We doen de dingen in en om het huis nu op onze eigen manier en die is vaak wat anders dan wat we om ons heen zien. De tuin hebben we helemaal zelf ontworpen en we zijn bezig met de inrichting. We hebben hulp en ondersteuning van een stratenmaker en van mannen die tuinen inrichten als dagbesteding: het gaat langzaam maar het is bijzonder gezellig. We krijgen en ruilen veel planten van en met de buren en leren zodoende ook de buurt beter kennen. Sinds de burendag die vorig jaar in onze straat georganiseerd werd, hebben we zelfs een buurtapp. Die wordt gebruikt als er iemand ziek is en er boodschappen gedaan moeten worden of als iemand op vakantie gaat. En wat heel gezellig is: al die simpele ontmoetingen op straat voor de deur, als we buiten bezig zijn of als ik een boodschap ga doen. Of een kop koffie tussendoor met een van de buurvrouwen.’
De herbouw van de woningen gebeurt in Trichterveld per tranche. In de tranche waarin het huis van José en Kees zat was dit niet het geval, maar in de laatste tranches was het zo dat de toekomstige bewoners al voor aanvang van de bouw contact met elkaar hadden via een app en soms elkaar ook al ontmoet hadden. Dat scheelt bij de opbouw van de sociale samenhang in de buurt. Het is niet zo dat contacten alleen ontstaan met de nieuwe bewoners, ook met de mensen die al lang in de buurt wonen ontstaat burencontact. Dat is een groot verschil met wonen in de binnenstad waar het niet zo vanzelfsprekend is om alle buren te kennen, laat staan te ontmoeten. ‘lk heb nu al meer buren leren kennen dan in de vele jaren in de binnenstad. Voor veel van mijn nieuwe buren in de straat is een stukje zorg voor elkaar en burenhulp vanzelfsprekend, dat is fijn.’
José gaat wekelijks naar de gymclub in het buurtcentrum en leert zodoende andere vrouwen uit Mariaberg kennen. ‘Eigenlijk is het een heel grote buurt: behalve Trichterveld is dat ook Blauwdorp en Mariaberg. In de gymclub komen vrouwen uit de hele buurt, en het leuke en boeiende is dat we allemaal zo verschillend zijn. lk geniet er erg van.’ José wil op termijn als vrijwilliger ook iets voor de buurt gaan betekenen, al weet ze nu nog niet precies wat. Ze denkt dan bijvoorbeeld aan mantelzorg of een bijdrage aan de Gezèt vaan Mariaberg. Ze sukkelt wat met haar gezondheid de laatste tijd. ‘lk wil uitvinden wat ik nog kan en wil doen binnen de mogelijkheden die ik heb’, zegt ze.
Doordat in Trichterveld nu mensen wonen in de sociale woningbouw- en in koopwoningen, is de buurt heel gemengd geworden. Het is een spannend en
ook belangrijk proces dat gaande is: de ‘oorspronkelijke’ bewoners en de ‘nieuwe’ bewoners moeten elkaar gaan vinden en waarderen. José en Kees doen in elk
geval wat ze kunnen om hun plek te vinden en iets te betekenen voor de anderen. ‘lk geniet elke dag weer van het wonen in mijn nieuwe buurt en straat. Want hoewel ik toch al meer dan 40 jaar in Maastricht woon, is het werkelijk een heel nieuwe start, het wonen in Trichterveld!’
