Van 2014 tot februari 2019 woonde Lisha (68) – net als Mik – aan de President Rooseveltlaan en nu zo’n anderhalf jaar – net als Mik – aan de Ruttensingel. Lisha is beeldend kunstenaar en heeft derhalve behoefte aan minimaal 80 m2 woonruimte. Wat dat betreft is ze tevreden over haar huidige woning. Het is een humaan huis met een tuin. Ze heeft van Servatius goede dienstverlening ondervonden; alleen lastig dat vanwege het tijdelijke huurcontract het afsluiten van een onderhoudscontract niet mogelijk was. Van een van de kamers boven bijvoorbeeld is de deur met geen mogelijkheid open te krijgen. Lisha heeft – omdat het pand toch op de nominatie staat om afgebroken te worden – dus maar een gat in de deur gezaagd.
Dit huis heeft voordelen boven een appartement, het geeft veel vrijheid en ligt bovendien in een omgeving waar het super wandelen is. Lisha wandelt dagelijks minstens een uur. De relatie met de buurt beperkt zich tot twee vriendinnen in de directe nabijheid en aardige buren.
Wat haar betreft zou ze graag daar blijven wonen. Thuis in Limburg heeft weinig geschikt aanbod van betaalbare woningen in Maastricht. Maar ook zij moet haar woning per 1 september aanstaande verlaten. Ze heeft er alle vertrouwen in dat er iets geschikts op haar pad komt. Ze is wel van plan de petitie De Blauwe Sloper te ondertekenen, want het kan niet zo zijn dat mensen op straat komen te staan omdat er geen betaalbare vervangende woonruimtes voorhanden zijn. Daar moet een mouw aangepast worden.
Lisha is geboren in Heemstede in een muzikaal gezin. Iedereen bespeelde wel een instrument met als gevolg dat Lisha naar het conservatorium ging. Ze deed daarnaast de pedagogische academie, die ze met goed gevolg aflegde en gaf vervolgens vijf jaar les. De creatieve kant groeide echter zo sterk dat ze zich op het tapdansen stortte. Samen met haar toenmalige echtgenoot gaf ze gedurende geruime tijd tapdansoptredens en richtte een tapdansschool ‘Lisha’s
tapdance’ op. Die liep erg goed, 120 leerlingen had ze, maar wat hun huwelijk betreft liep het helaas niet goed af. Na haar scheiding vertrok ze onder invloed van boeken geschreven door Lyn Andrews, die les kreeg van Agnes, een medicijnvrouw, naar Noord-Amerika, daar verbleef zij een jaar lang bij de indianen, op zoek naar háár ‘Agnes’, haar wijze indiaanse vrouw, die haar de manier van leven en de indiaanse spiritualiteit kon bijbrengen. Daarvoor bleek ze naar Zuid-Amerika, naar Argentinië te moeten waar ze Amara tegenkwam. Onder Amara’s leiding ontwikkelde Lisha zich tot beeldend kunstenaar.
In 1992 kwamen beide vrouwen terug naar Nederland. Was Lisha ooit als tapdanser uit Nederland vertrokken, ze kwam als beeldend kunstenaar terug.
Beeldhouwen, het maken van kostbare sieraden, werken met brons en vervolgens ook schilderen zijn de creatieve uitingen van het leven dat ze leidt. Tijdens een expositie van hun werk in La Nouvelle Vie in Maastricht ontdekten beide vrouwen ‘wie sjoen os Limburg is’ en besloten hier te gaan wonen en werken. Ze kochten een huis in Ulestraten en vervolgens in Moorveld waar Lisha maandelijks een open salon hield. Onder het motto ‘Art is where the heart is’ waren er voor een breed publiek uitstekende concerten met een hapje en een drankje en wisselende exposities van beeldende kunstenaars. Financieel bleek deze constructie na twee jaar niet haalbaar en moest ze ook haar huis in Moorveld verkopen en op zoek naar een andere woning. Dat lukte aan de President Rooseveltlaan.
Ze werkte een tijdlang als vrijwilligster bij woonzorgcentrum de Beyart en doet dat nog steeds bij filmhuis Lumiére. Lisha ziet de toekomst met vertrouwen tegemoet en verwacht dat ze al haar creatieve activiteiten op een nieuwe, adequate, betaalbare woonplek verder kan blijven ontwikkelen.
